Wat is er heerlijker als artiest dan je verjaardag te kunnen vieren op een podium en nog steeds op het top van je kunnen te presteren? Jazzgitarist Philip Catherine viert op 27 oktober van dit jaartal zijn tachtigste verjaardag en na maar liefst 65 jaar podiumgenot, zie je de man nog steeds evenveel genieten en gepassioneerd spelen als een jong veulen. Zijn gitaar is als het ware een verlengstuk geworden van zichzelf, een artistieke en emotionele spreekbuis. Hij weet er ook de juiste zalen met een historische achtergrond en decor uit te kiezen. Zo vierde hij zijn zeventigste verjaardag  in de Brusselse Bozar met een pracht concert in het gezelschap van een andere Belgische jazzlegende Toots Thielemans, viel net als op zijn vijfenzeventigste verjaardag dit jaar opnieuw de Flagey in Elsene in de prijzen en worden de festiviteiten verder gezet in het legendarische kunstencentrum De Roma in Antwerpen. 

Philip Catherine heeft als Belgische, maar in London uit een Engelse moeder geboren, jazzgitarist ons land op de jazz-wereldkaart gezet, net als zijn goede vriend, wijlen Toots Thielemans met mondharmonica en de minder bekende maar even talentrijke gitarist en Luikenaar, René Thomas, iemand waarvan Philip Catherine grote fan was. Nochtans was het in zijn beginperiode niet makkelijk om, zoals in ons hedendaags digitaal tijdperk, de techniek van je geliefde artiesten in de vingers te krijgen en moest hij zich beperken tot het meespelen van platen van onder andere Georges Brassens, Django Reinhardt of Barney Kessel. Zijn talent kon hij al zeer jong tonen in in de Brusselse jazz club La Rose Noire en als achttienjarige toerde hij al door Europa met Lou Benett, Dexter Gordon en Stéphane Grappelli. Het zou tot de jaren zeventig duren vooraleer hij platen onder zijn eigen naam zou opnemen, maar door de decennia heen staan er vandaag meer dan twintig albums op de teller en speelde hij ook nog met andere wereldsterren in de jazzwereld zoals Larry Coryell, trompettist Chet Baker, bassist Charles Mingus of klarinettist Benny Goodman. 

Vanavond wordt Philip Catherine op het podium vergezeld door het exquise gezelschap van Bert Van Den Brink en Nicola Andrioli op piano, Bart De Nolf op double bass, Bruno Castelluci op drums en Nicolas Fiszman op gitaar. Van een warmere ontvangst kan je als jarige artiest niet dromen dan een publiek, dat spontaan “Happy Birthday” begint te zingen als je het podium opkomt. Het laat Philip Catherine zeker niet onberoerd en hij kan het zelf precies niet geloven dat hij al die leeftijd heeft bereikt. Zijn uitleg hiervoor is nochtans simpel, wanneer een vriend hem belt en zegt: “You simply forgot to die”. De toon is gezet voor een fantastische muzikale avond met een grappige en verhalende Philip Catherine die duidelijk voor honderd procent geniet en nog steeds hetzelfde speelplezier als in zijn beginjaren tentoon spreidt. 

In het eerste deel van de tweedelige set kiest Catherine voor een trio opstelling van twee pianisten en hemzelf. Eigenlijk kan je het een duet noemen, want buiten de afzonderlijke solo momenten van beide virtuoze pianisten, Bert Van Den Brink en Nicola Andrioli, lijken de vier handen te versmelten tot een paar, zo mooi vullen ze elkaar aan en vloeien de noten in elkaar. Minder is ook dikwijls meer, zoals in de romantische opener “Louisella”, opgedragen aan Catherine's kleindochter en geplukt uit zijn laatste album “Pourquoi”. Catherine opent solo in zijn gekende fraserende speelstijl, waarna het nummer een speelse wending neemt met de begeleiding van vier gouden handen op piano. Keuze zat qua setlist voor een artiest die al meer dan twintig albums op zijn conto heeft staan, maar ook de klassiekers zullen vanavond niet ontbreken met als hoogtepunten van deel één van de set het droef walsende “Pendulum” en een warm en enthousiast door het publiek meegezongen “Smile” gecomponeerd door Charly Chaplin, maar bekend geworden door de uitvoering van Nat King Cole. 

In set twee is het tijd voor meer gitaar en Catherine voert de getalenteerde Brusselse gitarist/bassist Nicolas Fiszman ten tonele. Ze zijn letterlijk jeugdvrienden zoals Philip Catherine ons weet te vertellen, maar de twee raken het er grappend niet over eens hoe jong Nicolas was toen Catherine hem voor het eerst zag gitaar spelen thuis bij de ouders van de jongeman. Elf volgens de man die het het beste kan weten, maar één ding staat vast, Catherine nodigde hem op vijftienjarige leeftijd uit om een stukje ragtime te komen spelen toen hij het podium deelde met Larry Coryell. Onwaarschijnlijk talent is die Fiszman en dat is ook Sting ter ore gekomen, die hem kort voor de start van zijn tournee oproept om in zijn plaats bas te komen spelen omdat hij aan de elleboog gekwetst is. Fiszman laat vanavond zijn speelse noten vonken uit een Telecaster en deinst er ook niet voor terug om de nodige fuzz effecten aan het verhaal toe te voegen, wat het melodieuze “Homecoming” een extra passionele kracht meegeeft. Het respect van beide artiesten is wederzijds en Fizsman doet er nog een schep bovenop door het  ter ere van Catherine geschreven “Merci Philip” in de set te steken. Als Fiszman van het podium verdwijnt krijgt het concert nog een andere dimensie en lopen de verfijnde drum en basnoten van respectievelijk Bruno Castelluci en Bart De Nolf extra in de kijker. Het tedere “Transparence” uit het gelijknamige album scoort hier hoge toppen met een jazzy shuffle op cimbalen en diepe double bass noten, waarop een vurig “Dance For Victor” de zaal in vuur en vlam zet en het publiek enthousiast uit zijn stoelen doet veren bij Catherine’s doordringende en opzwepende Django-style accenten. 

Tachtig lentes jong, zo kunnen we de in hart en ziel gepassioneerde Philip Catherine het best omschrijven. Hoe aanstekelijk en herkenbaar zijn songs de tand des tijds hebben doorstaan, geeft enkel maar aan hoe revolutionair en uniek zijn speelstijl destijds al is. Deze man spreekt en zingt door zijn gitaar en weet zijn techniek nog elke dag bij te schaven. Perfectionisme hoeft niet, maar vorderen en nog steeds evolueren en de bewondering kunnen opwekken van jong en oud, houdt Philip Catherine’s en ons vuur levendig. 
A la prochaine Philip et bon anniversaire!  

Yvo Zels    

Foto's Yvo Zels